وزیر کار اسبق ایالات متحده، در پی لابی گری شرکت های بزرگ برای جلوگیری از اجرای قانونی کهدولت بایدن به منظور تغییر سیاست های رفاهی و اجتماعی مطرح کرده است، مقاله ای در گاردین نوشته و به طرح این  مهم پرداخته است که چرا لازم است برای تجارت مسئولانه تر، قوانین تغییر کنند وتنها در ذیل مسئولیت اجتماعی(داوطلبانه) تغییری در فعالیت های تجاری رخ نخواهد داد.  به مرور برخی از نظرات او در خصوص مسئولیت اجتماعی شرکتی می پردازیم.

در سال های اخیر ، “مسئولیت اجتماعی شرکتی” به مثابه راهکاری برای چالش های  متعدد سرمایه داری تلقی شده است. مدیران اجرایی به انواع مشکلات – بدتر شدن تغییرات آب و هوایی ، افزایش نابرابری ، افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی و غیره – واکنش نشان می دهند و قول ها و وعده ها داده می شود که شرکت هایشان راه حل هایی را به دنبال خواهند نمود زیرا متعهد به “مسئولیت اجتماعی” هستند.

نود و هشت درصد این گفته ها چرند است. مدیران عامل هیچگاه اقداماتی که به منافع آن ها آسیب برساند، انجام نمی دهند. آن ها مشغول تجارت هستند  به این معنا که تلاش می کنند تا جای ممکن کسب درآمد کنند، نه به حل مشکلات اجتماعی بپردازند. در واقع ،تغییرات اجتماعی واقعی مانع از انجام بسیاری از کارهای سودآور فوق العاده ای خواهد شد که اکنون انجام می دهند. این بدان معناست که آنها راه خود را تغییر نخواهند داد مگر اینکه طبق قانون، ملزم به تغییر شوند (و حتی در این صورت  زمانی به تغییر روی خواهند آورد که ضرر مجازات شدن بیشتر از سود حاصل از ادامه باشد). وعده های آرامش بخش آنها درباره مسئولیت اجتماعی به منظور جلوگیری از چنین قوانینی است

نتیجه مشخص است. گویاترین روند طی سه دهه گذشته ، سهم فزاینده اقتصاد(سرمایه داری) در بالا بردن  سود شرکت ها بوده است-ایجاد بسته های غرامت بیشتر برای مدیران ارشد و پرداخت های بیشتر برای سرمایه گذاران بزرگ (که همه آنها از سهام سرمایه استفاده می کنند)- به این شکاف های درآمدی دامن زده است.تظاهر بی معنی بر “مسئولیت اجتماعی شرکتی” به منظور سرپوشانی این روند است. برنامه ی 3.5 میلیارد دلاری بایدن با هدف معکوس کردن این قضیه است

اما شرکت های تجاری بزرگ تمام تلاش خود را برای مانع تراشی در اجرای برنامه بایدن انجام می دهند. تنها راه جلوگیری از این خرابکاری نادیده گرفتن همه موارد و قول های ذکر شده در مورد مسئولیت اجتماعی شرکت ها و ایجاد غوغا در حمایت از طرح بایدن ، و همچنین تصویب قوانین برای کاهش قدرت پولها و سرمایه های بزرگ در سیاست است

مطالعه بیشتر: مسئولیت اجتماعی سازمان ها و سند CSR چیست و چه تاثیری بر کسب و کار شرکت‌ها دارد؟

وسوسه انگیز است که همه این ها را به “حرص و شوق شرکت ها” مرتبط بدانیم. اما این موضوع فقط در صورتی منطقی است که شرکت ها را قادر به احساس عواطفی همچون طمع بدانیم. شرکت ها انسان نیستند، حتی اگر دیوان عالی چنین نظری داشته باشد،  شرکت ها فقط مجموعه ای از قرارداد ها هستند. افراد خاصی که وارد این قرارداد ها می شوند ( به نیابت از شرکت های بزرگ و همچنین هزاران نفر که از سمت میلیون ها سهامدار صندوق های سرمایه گذاری وسیعی را اداره می کنند )، نه حریص هستند و نه مسئولیت اجتماعی دارند. آن ها صرفا کاری را انجام می دهند که به عنوان شغل خود آن را درک کرده اند.

اگر می خواهیم این روند  تغییر کند – که بیشتر با نیازهای عمومی مطابقت داشته باشد تا منفعت خصوصی – قوانین باید تغییر کند. به عنوان مثال ، مالیات بر شرکت های بزرگ باید افزایش یابد تا بتواند سرمایه گذاری های عمومی را تأمین کند.

رابرت رایچ ، وزیر کار سابق ایالات متحده ، استاد سیاست عمومی در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و نویسنده کتاب نجات سرمایه داری: برای بسیاری ، نه برای تعداد کمی و خیر مشترک. کتاب جدید او ، سیستم: چه کسی جعل کرد ، چگونه آن را برطرف می کنیم ، در حال حاضر منتشر شده است. او مقاله نویس روزنامه گاردین آمریکا است. خبرنامه وی در robertreich.substack.com است